Memur kesiminin tamamından nefret ettiğim anlardı…

Insanların kişisel bazda değişebileceğine inancım var ama kişiye bağlı olan sosyal toplulukların, kurumların ve yapıların değişeceğine inanmıyorum. Hele ülkemizde kamu kuruluşlarının hepsinden bahsetmiyorum ama benimle bağlantısı olan ya da karşılaştığım kurum ve kuruşların gelişeceğine inanmıyorum. Bunları söylememdeki kastım geçen gün başımdan geçenler. İkisini de anlatayım hemen

Üniversite kütüphanesine bağlı başka bir kütüphaneden kitap almıştım. Yanlışlıkla merkezi kütüphaneye teslim etmişim. Kütüphaneden bir gün arayla geçerken fark edip hatamı düzeltmek için yol alıp o kütüphaneye gittim. bilin bakalım ne oldu? Kütüphane kapalı. Hem de kapısında yazılan mesai saatleri içinde. Ve hiç bir not bırakılmadan.

Sizce ne yapmam gerekiyordu?

Hiçbir şey olmamış gibi evime mi gitmeliydim? Açılmasını mı bekleseydim? Hiçbir bilgi olmadan kitabı kapıya koyup gitmeli miydim? Yoksa sosyal medyayı kullanarak eleştiride mi bulunmalıydım? Ya da geri gidip merkezi kütüphaneye teslim mi etmeliydim?

Eminim ki sosyal medyayı kullanıp eliştiride bulunsaydım bir karşılık alabilirdim fakat sosyal medya hesaplarımı kullanayı bıraktığımdan tekrar uğraşma gereği duymadım.
Tüm bu kütüphane faciasında sonra saat 15 30 da yetişmek için acele ettiğim söyleşiye yazar bey yarım saat geç gelecekmiş. nedeni öğrenci yurdunu ziyaret edecekmiş. Gerçekten bu iki olayın üst üste gelmesi ve daha öncelerde karşılaştığım öğrenci işleri yada memur departmanlarında yaşadıklarımdan sonra o gün patlama yaşadım.

Bu iki olayı anlatmamdaki amacım belki de herkesin başına en az bir defa gelen öğrenci işleri facialarını dile getirmek. Çözülmeyen işler ve her gidişte artan sorunlarla karşılaşılıyor devletin memurlarının çalıştığı çoğu yerde. Ve bu gibi kurum kuruluşlar devletin sermayesini olanaklarını ve devletin gelişmesinde katkıda bulunulması gerek konumları boşuna harcıyorlar.

Bizim kamu ve kuruşlarda, mesai saatlerini sayan, diğergamlık denen terimi kapsayan tüm karakteristik özelliklerden mahrum, gevezelik yapmayan ve birbirini çekiştirmekten arınmış, devletin sermayesin çar çur etmeyen ve tasarruf ile beraber helal ve maaşını hak eden devlet memurları varsa herkes müsterih olur.

Sinirlerimin tavan yaptığı anlardan sonra yazıya aldığım duygularımdı bunlar. hataları kontrol etmeden yazıya aldım.Kusura bakmayın. Başka bir yazıda görüşmek dileğiyle. Hoşçakalın.